donderdag 25 april 2024

    de wind was strak
de wolken staal
      mijn hoofd een 
     gevangenis 
         maar door de dag
  heen gaf elk persoon 
      me een stukje 
  sleutel tot ik op 
    het laatst de rest 
  erbij kon verzinnen
      en ik schilderend
  onder de maan
    in slaap viel

maandag 14 januari

  ik zou met wolken
   willen kunnen 
  schilderen,
      of nee,
     met mn vingers 
  in de lucht kunnen 
      tekenen, een
   spoor van dotjes
       achter laten, 
 ze vast pakken,
     draaien, vervormen,
    vergroten, uitrekken,
        kneden tot ik,
  voor ik het 
    zelf zie,
   een doolhof van 
     gas en licht
 om me heen
   heb gedanst 

donderdag 2 november 2023

Het is donker. Ik frons mijn wenkbrauwen. OH. Mijn ogen vliegen open en ik val bijna om. Ben ik… wakker geworden?
Staand???
Verward zet ik een stap naar voren en schiet meteen weer terug, om even panisch rond te dansen. Droge bladeren en blote voeten zijn geen goede combinatie, blijkt maar. 
Droge bladeren. 
Ik adem diep in. 
Een net zo diepe herfstgeur bereikt mijn brein en ergens in me ontspant iets. Nu kan ik mijn omgeving wat beter bekijken. Ik sta voor een gigantische boom. Niet zomaar gigantisch, echt… mega. Ongelofelijk. Lachwekkend. En onderaan de boom ligt een helder wit vel papier bijna licht te geven. 
Ik zweef er bijna naar toe, als in… een droom.
De droom boom. Ha. 
Het papier past totaal niet in de omgeving en de geprinte tekst lijkt van een andere wereld. Toch lees ik wat er staat…

bij een boom.
alleen.
een zuchtje wind.
van mij. 
een zuchtje wind. 
van de lucht. 
een laagje licht
verdampt mijn knopen.
luister. 
vallende bladeren.
de wereld valt
in slaap.
en ik
word wakker. 

want iemand dacht dat het 
grappig was om een emmer 
water over me heen te gooien
terwijl ik gewoon even wil genieten.
verdomme.

Zodra ik het laatste woord gelezen heb… je raadt het al. Helemaal doorweekt. Verdomme. En een lach. Natuurlijk.
“MATTHIJS DE FUCK??!?!?”
Meer half hijg, half lach, en een val. Woest draai ik me om, mijn natte haar spat in m’n gezicht. Het kan me niet schelen.
“Je moet mij niet de schuld geven, het was Pixels idee!”
“KAN ME NIET SCHELEN”
Het maakt niet uit. Lachend rolt Matthijs door de bladeren. Briesend hang ik boven hem, oplettend dat er druppels op zijn gezicht vallen. Beledigd veegt hij ze weer weg. Erg goed.
“Ja, weet je, iemand moet je soms uit je dramatische, melancholische mood halen…” klinkt een stem achter me. Langzaam draai ik me om. Pixel leunt grijnzend tegen de boom. Matthijs gaat achter me nog steeds stuk. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes in een poging om niet terug te grijnzen, wat natuurlijk maar half lukt. 
Dus kijk ik Matthijs en Pixel om de beurt aan terwijl ik zo dreigend mogelijk zeg:
“Ik krijg jullie wel…”
Het beoogde Dramatische Effect gaat eraan. Want, zoals altijd, schiet ik na een paar seconden zodanig in de lach dat ik naast Matthijs op de grond val. 
Even is het donker. Dan… wordt ik wakker met mijn ogen dicht.